Nawet jeżeli małżonkowie byli zgodni w kwestii rozwodu a jako przyczynę nieudanego małżeństwa wskazali niezgodność charakterów lub inną podobną, nie unikną rozprawy rozwodowej. W procesie sądowym sędzia musi ustalić, że doszło do całkowitego i trwałego rozkładu pożycia, zapewnienia stron w tym zakresie, zawarte w pozwie, są niewystarczające. Całkowity i trwały rozkład pożycia oznacza ustanie między małżonkami więzi:
― gospodarczej (wspólne zamieszkiwanie i prowadzenie wspólnego gospodarstwa domowego)
― fizycznej
― uczuciowej (miłość, szacunek, przywiązanie)
Tylko ustanie wszystkich trzech więzi oznacza, że nastąpił trwały i zupełny rozkład pożycia małżeńskiego. Nawet sporadyczne stosunki fizyczne między małżonkami mogą świadczyć o tym, że rozkład pożycia nie jest zupełny (tak Sąd Najwyższy w uchwale całej izby cywilnej z dnia 28.5.1955 sygn. akt I CO 5/55). Małżonkowie będą przesłuchiwani w sądzie na okoliczności dotyczące ustania więzi małżeńskich, co często wiąże się z dużym stresem dla nich (art. 432 oraz art. 442 KPC). Małżonkowie muszą zatem przygotować się na pytania dotyczące prywatnej sfery ich życia małżeńskiego, ponieważ dowód z przesłuchania małżonków ma na celu wszechstronne wyjaśnienie okoliczności faktycznych sprawy. Niestety, ale nawet gdy małżonkowie chcą rozstać się bezkonfliktowo, nie sposób zapobiec tej sytuacji, ponieważ ustalenie okoliczności dotyczących rozkładu pożycia stanowi obowiązek sądu (art. 441 KPC). „Komfort” sprawy rozwodowej w przypadku porozumienia małżonków polega na tym, że wyrok powinien zapaść już po przeprowadzeniu jednej rozprawy sądowej a sąd może ograniczyć postępowanie dowodowe do przesłuchania małżonków. Jeżeli w procesie o rozwód postępowanie dowodowe, którego zakres współokreśliły wnioski stron, dostarczyło materiału wystarczającego do ustalenia przyczyn rozkładu pożycia małżeńskiego oraz do ustalenia, że rozkład ten jest zupełny i trwały (art. 56 KRO) sąd nie ma obowiązku przeprowadzania z urzędu innych dowodów (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 grudnia 1998 r. sygn. akt I CKN 912/97).
